အီးေမးလ္ကေန ရတာပါ။
ဒီပံုျပင္ေလးရဲ႔ သင္ခန္းစာေပးတာကို အရမ္းသေဘာက်မိတယ္။
ေလာကမွာတခါတခါ ကိုယ္ကျဖစ္ခ်င္ေနရဲ႔သားနဲ႔ ျဖစ္မလာလို႔ ကံမေကာင္းဘူးဆိုျပီး စိတ္ညိဳျငင္ရတာေတြျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒါကတခ်ိန္မွာကိုယ့္အတြက္အက်ဳိးျဖစ္ေစတာလက္ေတြ႔ေတြအမ်ားၾကီးပါ..
ေျပာဖုိ႔ ခက္ပါတယ္
တရံေရာအခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိသတဲ့။ ဒါ အေနာက္တိုင္း ပံုျပင္ေတြရဲ႕ ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ နိဒါန္းပါ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာပံုျပင္မွာက် ဒီလုိ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္ႀကီးမွာ ျဗဟၼာဒတ္မင္းႀကီး အုပ္စိုးသတဲ့။ ကဲကဲ ... ပံုျပင္ ဆက္ၾကဦးစို႔။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ေဘးနားမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့ အထဲမွာမွ တစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ အပါးေတာ္ျမဲ အေနနဲ႔ ခန္႔အပ္ထားသတဲ့။ သေဘာက ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အနားမွာ ထပ္ၾကပ္မကြာ အျမဲေနခြင့္ရသေပါ႔ကြယ္။ ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္လာလာေပါ႔။ သူဟာ ပညာလည္းရွိတယ္၊ ဘုရင္ႀကီးကိုလည္း အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးတတ္ေတာ့ ရွင္ဘုရင္က သေဘာေတာ္ေခြ႕တာေပါ႔ကြယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္သြားသြား ေခၚသြားသတဲ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ရွင္ဘုရင္ ေမြးထားတဲ့ ေခြးဟာ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ လက္ညိဳးကို ကိုက္လိုက္သတဲ့။ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ လက္ညိဳးဟာ ေရာင္ကိုင္းၿပီး အနာလည္း အေတာ္ေလး ရင္းလာတယ္။ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲကိုေမးတယ္။
" ေမာင္မင္း၊ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေမြးတဲ့ေခြးက ငါ႔ကို ျပန္ကိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဒါ မေကာင္းတဲ့ အတိတ္နိမိတ္ပဲ မဟုတ္လား" တဲ့။
"ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား ဆိုတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး" လို႔ အပါးေတာ္ျမဲက ျပန္ေျဖတယ္။
ေနာက္ေတာ့ လက္ညိဳးရဲ႕ အနာက အေျခအေန အေတာ္ေလးဆိုးလာေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ လက္ညိဳးကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။
"ဟယ္ ငါ႔ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ လက္ညိဳးေတာ္ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရၿပီ။ ဒါ မေကာင္းတဲ့ လကၡဏာပဲ၊ ေမာင္မင္း။ ဘယ္လို အဆိုးေတြမ်ား ႀကံဳလာဦးမလဲ မသိဘူး။ ေလွ်ာက္စမ္းပါဦး" လို႔ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲကို အၾကံဉာဏ္ေတာင္းသတဲ့။
"ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား ဆိုတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး" လို႔ပဲ အပါးေတာ္ျမဲက ထပ္ေျဖလိုက္တယ္။ လက္ညိဳးေတာ္ ျပတ္လို႔ စိတ္တိုေနရတဲ့ၾကားထဲ ဒီေကာင္က အခုထိ စကားအေကာင္းမေျပာဘူးဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးက အေတာ္ေလးတင္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီ အပါးေတာ္ျမဲကို ေထာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေတာထဲကို အမဲလိုက္ထြက္သတဲ့။ စာစကားနဲ႔ဆို ေတာကစားထြက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ သမင္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး လိုက္ဖုိ႔ပဲ အားသန္ေနေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေတာဖြက္ခံလိုက္ရတယ္။ ေတာထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆက္သြားေလ ေတာနက္ေလ ျဖစ္ေနတယ္။ ကံမ်ား ဆိုးခ်င္ေတာ့ ေတာထဲမွာ ေနၾကတဲ့ လူ႐ိုင္းေတြဟာ သူ႔ကို ေတြ႕ၿပီး ဖမ္းသြားတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ ဘုရင္မွန္း ဘယ္သိမွာလဲ။ လူ႐ိုင္းဆိုေတာ့လည္း ဘုရင္ဆိုတာ ဘာေကာင္မွန္းေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့က လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ဖမ္းၿပီး နတ္ဘုရားကို ယဇ္ပူေဇာ္ရတယ္။ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ သတ္မယ္လို႔ ၾကံရြယ္ေနတုန္းမွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ အႀကီးအကဲ သတိထားမိသြားတာက ဘုရင္ႀကီးမွာ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းမပါဘူး ဆိုတာပဲ။ အဂၤါမစံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ယဇ္ပူေဇာ္ရင္ နတ္ဘုရားက စိတ္တုိလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီး နန္းေတာ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲ ေျပာတဲ့ "ေကာင္းသလား၊ ဆိုသလား ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားကို သြားသတိရတယ္။ အကယ္၍သာ သူ လက္ညိဳး မျပတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေတာထဲမွာ ယဇ္ပူေဇာ္ခံရလို႔ ေသၿပီေလ။
ဒါနဲ႔ ပညာရွိေလး အပါးေတာ္ျမဲကို ျပန္လႊတ္ေပးဖုိ႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးက စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္မိတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ ေတာင္းပန္စကား ေျပာေတာ့တယ္။ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေတာင္းပန္စကားေျပာေနတဲ့ ဘုရင္ႀကီးကို စိတ္တစ္ခ်က္မကြက္ဘဲ "အရွင္မင္းႀကီး အခုလို ဖမ္းထားတာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးယုတ္တဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။
ဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ ဘုရင္ႀကီး အေတာ္ေလး အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႔လဲ အေတာ္ေလး စဥ္းစားရခက္သြားတယ္။ အပါးေတာ္ျမဲက သူ အဖမ္းခံထားရတာ အဆိုးခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘာလို႔ ေျပာတာလဲ။
ဒီလိုေလ။ အကယ္၍သာ ဘုရင္ႀကီးက အပါးေတာ္ျမဲကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားဘူးဆိုရင္ အခုလို ေတာကစားထြက္ေတာ့ သူလည္း ဘုရင္ႀကီးနဲ႔အတူ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါရမွာေပါ႔။ ဘုရင္ႀကီးကို ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလို႔ လူ႐ိုင္းေတြက ဆံုးျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ေခၚၿပီး သတ္မွာပဲ။ ဒါဆို အပါးေတာ္ျမဲ အလွည့္ေလ။ သူသာ ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ လိုက္သြားခဲ့ရင္ အသက္ခံရမွာေတာ့ မုခ်မေသြပါပဲ။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ ခင္ဗ်ာ။
------------------------------
ပံုျပင္ေလးရဲ႕ အႏွစ္သာရ
ဒီေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ဒါအေကာင္းပဲ၊ ဒါအဆိုးပဲလို႔ တရားေသ သက္မွတ္လို႔ မရေကာင္းပါဘူး။ တခါတေလမွာ အေကာင္းေတြဆိုၿပီး ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာေတြဟာ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ အဆိုးေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
ကံေကာင္းတာေတြ ႀကံဳလာတုိင္းမွာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံစားလိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အတင္းအက်ပ္ႀကီး ဖက္တြယ္ မထားပါနဲ႔။ အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ ႀကံဳႀကိဳက္ခြင့္ရတဲ့ ဆုလဒ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခံယူလိုက္ပါ။
အဆိုးေတြ ႀကံဳလာခဲ့ရင္ေကာ။ သိပ္၀မ္းနည္း ပူေဆြးမေနပါနဲ႔။ အျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ခံေနရတယ္လို႔ ယူဆေနမယ့္အစား ေလာကဓံကို ခံႏုိင္ဖုိ႔ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္ေနတယ္လို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့ အဲ့ဒီေလာက္ႀကီး မဆိုး႐ြားဘူးဆိုတာ သိလာပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို ခံယူႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ အမ်ားႀကီး ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္ေနပါလိမ့္မယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ၿပီးျပည့္စံုဖုိ႔ဆိုရင္ မိတ္ေဆြစစ္၊ မိတ္ေဆြမွန္ တကယ္ လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးမယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ မွ်ေ၀ခံစားမယ္။ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို အတူတကြ ေက်ာ္လႊားမယ္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ဘက္က ရပ္တည္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြစစ္ေတြ တကယ့္ကို လိုအပ္တာေပါ႔။ မိတ္ေဆြစစ္ဆိုတဲ့ အထဲမွာ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ နဲ႔ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ေတြ ပါပါတယ္။
မိတ္ေဆြစစ္ေတြဟာ အျမဲ မွန္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ သင္ မေမွ်ာ္လင့္လိုက္ပါနဲ႔။ အမွားလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မွားပါေစေတာ့လို႔ သူတို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.